Być, albo nie być- Bóg, czy technika

Problem trzeci- przyspieszanie, czy opóźnianie.
-------------------------------------------------------
Poznawanie przez zmysły, czy medytacja?

Poznanie poprzez zmysły jest o wiele szybsze, przyśpiesza w rozwoju myśl, poprzez komasowanie myśli w jeden obraz, w którym zawarte jest tysiące informacji, np. krótka myśl: mak (kwiat polny)... Mamy skomasowane w tym słowie informacje rozpoznawalne w sekundach (mak jest czerwony, rośnie na łąkach i w zbożach, jest delikatny, szybko więdnie, delikatnie pachnie, raczej niejadalny ...itd). Mamy pod nim tyle informacji, ile zbierzemy poprzez zmysły połączone z doświadczeniem- wielowymiarowe, żywe obrazy w umyśle. Dłużej zajmie nam rozpisywanie tych informacji, niż samo rozpoznanie.


Matematyka żywa jest matematyką Boga- nastawiona na TWORZENIE, kreatywna, zabawna, pełna wyobraźni, nieprzewidywalna, inspirująca, gdzie 1+1= 6 lub 7 lub 11, a nawet tysiąc. To matematyka Natury, Wielkiego Stworzenia, gdzie wszystko może być niespodzianką.

Medytujący przypomina swoim uporem malarza, który zamiast w pełni korzystać z poznawczych aspektów poprzez zmysły, cieszyć się w pełni chwilą, uwiecznia w martwocie chwilę, deformując informacje. Np. namalowany, martwy kwiat, nigdy nie będzie wyglądał jak żywy (mimo najdoskonalszych talentów), nie odda zapachu, ruchu, ani żadnych subtelnych dodatków z otoczenia, z którym ten kwiat integruje się w ramach własnego poznania, jako roślina. Malarz straci mnóstwo czasu, aby jak najwierniej oddać wizerunek, gdy w tym czasie wokół tego kwiatu dokonuje się nieustannych ruch energetyczny- w sekundach, minutach. Bączek siądzie, wiatr zawieje, nowy listek pojawi się, trawka się o niego otrze, mysz go obsika itd...itd...nawet nie zauważy, że jakieś dziewczę przechodziło, zerwało kwiat i poszło z nim dalej. Ile wydarzyło się w czasie pracy malarza zdarzeń na obrazie, a ile w czasie przemian w naturze? Ile nauczył się malarz, a ile sam kwiat? Ile może nas nauczyć jeden mały kwiat w stosunku do całej natury?

Medytacja jest opóźnianiem, poznawanie przez zmysły przyspieszaniem.

Idąc tym tropem zaczniemy być uważni, poprzez obserwacje i poznanie zmysłowe, coraz więcej szczegółów będzie nam dochodziło do słowa mak, jako czysta informacja.

Modlisz się czasem? Ale tak NAPRAWDĘ. Głęboka modlitwa, jest niczym innym jak medytacją. Tylko nazwa jest inna. Czy klęczysz, czy siedzisz, czy leżysz krzyżem, zasada jest tak sama. To wyciszanie pomaga redukować stres, który jest podstawą występowania wielu chorób. Nie tylko od kilku lat nie choruję na nic (chociaż miałam trochę kłopotów zdrowotnych wcześniej), ale też nie daję sobie narzucać niechcianych emocji. Nie przyjmuję złości innych, szantażu emocjonalnego, poczucia winy.
Idealna medytacja, wg. filozofii wschodniej, taka zalecana np. przez tybetańskich mnichów oznacza uważność. Uważność i bycie tu i teraz. Medytacja to nie fruwanie w obłokach. To odczuwanie rzeczywistości wszystkimi zmysłami. To zrozumienie siebie w obliczu świata i dobicie świata w sobie. Uświadamianie sobie, że kwiat na który patrzę, nie jest zwyczajnym, czerwonym kwiatem. Jest cudem, mieniącym się setkami odcieni. Jest postacią życia w swej idealnej cudownej formie. To jest szczęście. Kiedy patrzysz na frunącego ptaka i dotykasz wszystkimi zmysłami niesamowitości faktu, że lata. Że może być lżejszy od samego siebie. Kiedy odkrywasz, że widząc go na co dzień nie widzisz go takim jakim jest. Odkrywanie tego, jest jak powrót do Domu. Chociaż na chwilkę, bo przecież jeszcze nie czas.

Cieszę się, że podobał Ci się mój post. Zawsze miło coś takiego przeczytać. Zajmuję się pisaniem zawodowo, a takie uwagi utwierdzają mnie, że robię to dobrze

Modlę się, tak NAPRAWDĘ. Kiedyś medytowałam, ale zrezygnowałam z tej formy. To samo można uzyskać biegając po lesie, chodząc po nim kontemplując lub siedząc na łące. Medytacja jest wysoce wyciszająca, to prawda, ale nie ma w niej żarliwości serca. W modlitwie na tą żarliwość można sobie pozwolić. Nie wiem, czy znasz ten cytat: „Bądź zimny, albo gorący, inaczej będę wypluwać Ciebie z ust moich”. Ten cytat jest mi bardzo bliski, ze względu na pewne doświadczenia, które zmusiły mnie, aby zrozumieć, czym jest żarliwość, a czym nie. Medytacja jest stanem letnim, teraz to rozumiem po długich latach.
Nie mówię, że medytacja jest zła, że należy z niej zrezygnować, jeśli ktoś ma potrzebę wewnętrznie uporządkować siebie, ale przychodzi czas, że szuka się rozwiązań, które bardziej inspirują i przyspieszają rozwój. Przyjrzyjmy się takiemu wydarzeniu. Jezus gdy chrzcił swoich uczni (nie wodą, tylko ogniem i duchem), ich serca natychmiast stały się żarliwe, miały powera, były natchnione, spalony został w sekundach cały wcześniejszy brud, te wszystkie grzechy poszły w niwecz. Teraz się modlę, gdy pracuję z Ziemią fizycznie, gdy mam kontakt ze zwierzętami, poprzez ruch. Używam ciała, umysłu i gorliwości, aby szybciej się działo, tworzyło się, poruszało mocno energetyczne struktury. Gdy stawiają opór, moja żarliwość wzrasta.