Trud istnienia

Wszyscy bez wyjatki doswiadczamy w naszym zyciu roznych krytycznych wydarzen, ktore maja na nas okreslony wplyw.Wprawdzie do tych krytycznych wydarzen przystosowac sie nie da , ale mozna i trzeba przystosowac sie do ich przykrych i bardzo stresujacych konsekwencji..
Tak jest rzeczywistosc. My ludzie w naszym zyciu doskonale i swietnie przystosowujemy sie do roznych presji i naciskow swiata zewnetrznego. Mysle nawet gdybysmy zostali pozbawieni tego rodzaju cisnienia to uleglibysmy dezorganizacji.
Dodam , ze my ludzie posiadamy ogromne mozliwosci adaptacyjne do wydarzen ktore goszcza w naszym zyciu. Choc okupione stresem i szokiem wnosza pewna rownowage , mobilizujac i wplywajac na kierunek i przebieg dalszego naszego istnienia.
Kazdy z nas jest inny i kazdy ma okreslone granice wytrzymalosciowe i kazdy z na wiecej poza te granice nie jest w stanie zniesc i wytrzymac .
Jak myslicie?
Czy mozna mowic o istnieniu pewnych uniwersalnych reakcji , takich jak szok, zlosc , depresja ktore pojawiaja sie sie u wszystkich ludzi ktorych spotyka jakies krytyczne zdarzenie zyciowe?
Czy jest prawda, ze ludzie po pewnym czasie godza sie z tymi wydarzeniami krytycznymi i odzyskuja chec do zycia?
Czy takie krytyczne wydarzenia jak smierc , rozwod, utrata pracy wiezienie itd maja istotny wplyw na rozwoj np. powaznych chorob?
Jak myslicie?

Oczywiście, że można mówić o "uniwersalnych reakcjach", nie tylko w kwestii pojawiających się stanów emocjonalnych (dotyczy to tzw. osoby normalne, bez wyjściowych zaburzeń psychicznych), ale i sposobów radzenia sobie. Ludzie mają wmontowane mechanizmy obronne, które maja chronić Psyche przed rozpadem. Aczkolwiek nie u wszystkich działają one tak samo. W trakcie naszego rozwoju z róznych powodów mechanizmy obronne mogą zostać niewłasciwie ukształtowane, mogą byc za słabe albo i zbyt mocne, przerosnięte. Od urodzenia oddziałują na nas przerózne bodźce, one kształtują osobowość i powoduja, ze się różnimy.
Są pewne "standardowe modele" reakcji na stres czy traumę. U każdego występują, ale nie przechodzimy ich tak samo. Jedni zbieraja się szybciej inni wolniej, ale przechodzą kolejne fazy i dochodzą do równowagi.
Nie mozna jednak powiedziec, że każdy. Ogólnie ja bardzo nie lubię kiedy mówi się "kazdy" czy "wszyscy", bo zawsze znajdują się wyjątki od reguły, nie ma takiej siły, zeby coś dotyczyło wszystkich, poza jednym przypadkiem - wszyscy kiedyś umrą

Zgodzę się, że stres bywa stymulujący, ale potrafi też zniszczyć. Zależy ile się go doświadcza, w jakich sytuacjach i jak potrafi sobie z nim radzić.
I nie, nie jest prawdą, ze kazdy człowiek jest w stanie poradzić sobie po przeżytej traumie. Niestety dla wielu nie ma szczęśliwego końca. Choroba psychiczna po doznanej traumie, samobójstwa. Są, były, będą. Nie kazdy jest na tyle silny, zeby się pozbierać. Nie każdy ma oparcie w bliskich. Nie każdemu dane jest trafić w odpowiednim czasie na odpowiednich ludzi, którzy mogą pomóc im w przejściu przez wewnętrzne piekło. Nie każdy też chce się pozbierać.