Tęsknota za Domem

Ciekawi mnie jedna rzecz:
Czy Wy też odczuwacie tęsknotę za światem duchowym? Po prostu... Domem. Niektórzy doświadczając OOBE, mając świadomość i kontakt z Istotami Duchowymi itd. Po prostu tęsknią. Osobiście ciekawi mnie to, bo sama jestem... Dość zdesperowana. Często jestem zmuszona odrzucać myśli o ,,Domu" i duszach które na mnie czekają, oraz całej reszcie, żeby nie zacząć płakać w miejscu publicznym. Nie, to nie są żarty. Nie czują się na ziemi wyobcowana i odizolowana, ale wiem że to nie jest mój prawdziwy dom. Traktuję to wszystko jak jeden wielki... Teatr. Naprawdę tęsknię, i chcę już wracać. Nawet to że bliskie mi dusze są często obok... Nic nie daje. Czuję jak po drugiej stronie czeka na mnie cała grupa rodzinna. Czuję jak tęsknią, i zdaję sobie sprawę co mnie ,,mija". To nawet chwilami zaburza mój rozwój, i nie potrafię nic z tym zrobić.
A Wy? Nie odczuwacie tego pragnienia powrotu do miejsca w którym jest Wasz prawdziwy dom?

Szczerze mówiąc - nie.
Ja tęsknię (choć to może zbyt duże słowo) za domem, jaki sobie wymarzyłam, jaki kiedyś chciałabym mieć.
Ale zdecydowanie nie jest to Twoje, przedstawione tutaj rozumienie domu.

ja czuję sie tu na Ziemi troche wyobcowana ...jakby czekało mnie jeszcze jakies inne zycie.

Ja mam tak, że nikt mnie nie rozumie i wiem to. Nie mam pretensji do ludzi, ale czasem tego bardzo potrzebuje, komuś się zwierzyć, poopowiadać, a tu nie mam komu. Czasem wolę "odpłynąć" w inny świat, tak jakbym żyła poza rzeczywistością. Czasem chcę już tam gdzie mówisz, myśląc, że to mi przyniesie ulgę od tego wszystkiego co tutaj. A później za każdym razem mam wrażenie, że to jeszcze nie teraz, że jeszcze muszę tu coś zrobić. Rozumiem Cię co odczuwasz i zdarza się, że nie panuję nad płaczem z tego powodu. Mnie się jeszcze wydaje, że tutaj jest dużo bliskich mi dusz, tylko muszę je odnaleźć.

Zdarza mi się doświadczać świata ponad nami i rzeczywistości na samym szczycie. Chciał bym czasami wrócić tam skąd przybywam ale jakoś specjalnie tęsknota mi nie doskwiera. Z mojego punktu widzenia mogę to porównać do wyjścia z kina w trakcie długo wyczekiwanego filmu z powodu jednego nudnego fragmentu którego jeszcze się do końca nie rozumie. Lub przerwaniu wycieczki z powodu chwilowej tęsknoty za domowym łóżkiem. Po co wracać do domu skoro jeszcze tyle ciekawych wyzwań przed nami stoi

Witaj.Jakoś nie mogę pojąć Twoich tęsknot , chociaż je rozumiem .Nie należę do nieznających innego czasu i przestrzeni a jest ich wiele , cieszę się , że jestem tu i teraz.Czy to bycie jest łatwe ? Nie . Czasem jest tak ciężko że..... gdyby nie twardy realizm człowiek by się pogubił , co jest tu , a co jest tam.Nie należy dumać i tęsknić.Znalazłaś się przecież po coś na Najpiękniejszej.Nie po to aby wzdychać i tęsknić.Jeszcze uschniesz z tej tęknoty i co będzie?Nie zrealizujesz planu dla którego tu zaistniałaś i będzie bieda.
Nic tak nie poprawia samopoczucia jak kontakt z przyrodą , z miejscami tak pięknymi ,iż zapierają dech w piersiach.Poszukaj ich wokół siebie i wybierz w wolnym czasie.Zrób parę zdjęć /to samo ujęcie w różnym czasie / i wracaj tam jeśli chcesz nie tylko na planie realnym.Poczuj zapach tego miejsca , jego barwy.Zmieniają się jak w kalejdoskopie.
W jedną z minionych niedziel odwiedziliśmy Gołuchów.Bywamy tam tak często że....Bywamy w różnych porach roku , w dzień słoneczny lub przy lekko zachmurzonym niebie.Nigdy jednak nie spotkaliśmy się z takim pięknem znanych miejsc jak tego dnia.
Może moderator wstawi jakoś zdjęcia do wglądu ,postaram się je przesłać.ADG

Rozumiem o czym piszesz autorko, dokładnie. Poczucie samotności czesto mi towarzyszyło, żeby nie powiedzieć wręcz depresja. Teraz jest już lepiej. Grunt to zrozumieć powody swoich odczuć i wytłumaczyc sobie sens bycia na Ziemi. Kiedyś tego sensu rzeczywiście nie widziałam, czułam że tu nie pasuje i że jestem z innej planety. Teraz też to czuje ale staram się cieszyć pobytem na Ziemi, bo naprawdę ma to sporo uroków
A poza tym- co sie odwlecze, to nie uciecze. Wrócimy do domu tak czy siak.

Sayiah ,znalam kiedys podobna osobe do Ciebie, ktora tesknila za innym swoim domem. Swiat w ktorym zyla jej nie odpowiadal , bo jak mowila dusi sie w tej rzeczywistosci. Choc pozornie byla osoba szczesliwa to jednak zamykala sie w sobie , jakby byla gosciem na ziemi.
Wlasciwie to nie akceptowala tego swojego pobytu Tu i Teraz.
Dosc czesto z nia rozmawialam , ale ciagle slyszalam tylko , ze jest tu na ziemi obca.
Troche trudno mi to zrozumiec, zwazywszy ze byla osoba zupelnia zdrowa psychicznie.
Mysle, ze nie wszystko jednak mozemy ogarnac swoim umyslem i dlatego takich zachowan nie potrafimy jednoznacznie rozgryzc.

Dokładnie - zrozumieć swój sens życia jest bardzo ważny.