Obgadywacze

Witam

Zastanawia mnie pewna rzecz. Jak czuje się osoba, która kogoś obgaduje w negatywny sposób? Jak to jest gdy czuje się lepsza od jakieś osoby uważanej przez większość za "inną", czyli niezrozumianą, czy to jest przyjemne uczucie, czy raczej ukłucie złośliwości, które musi zostać "wyrzucone" z siebie?

Jak to możliwe, że w ogóle ktokolwiek potrafi czuć się lepszy od kogoś kto czuje się gorszy? Człowiek, który czuje się gorszy i nie potrafi "normalnie" żyć przez swój brak pewności siebie ma pewne złe schematy myślowe i przyzwyczajenia, co jest dużym problemem, który musi rozwiązać. A ludzie którzy z wychowania czują się dobrze ze sobą i z innymi im podobnymi, czy mają prawo wyśmiewać się z innych, tylko dlatego że np. są nieśmiali? To normalne, czy też mają pewne śmieci w psychice?

Na logikę wiem, że to nie jest w porządku, ale moja psychika bez logiki mówi mi coś innego
Często spotykają mnie takie atrakcje od niektórych osób. Zalega cisza, porozumiewawcze uśmieszki i znaczące spojrzenia.

I nie potrafię się tym nie przejąć, bo trafiają w mój czuły punkt, czyli poczucie bycia bezwartościową, głupią i złą. Myślą podobnie o mnie jak ja, dlatego tak to boli.

Jestem też ciekawa, czy istnieją osoby, które widząc totalnie słamszoną i smutną osobę, potrafią jej źle nie ocenić, tylko bezwarunkowo pomóc. Ja nie spotkałam nikogo takiego i zastanawiam się czy nie ma takich w moim otoczeniu, czy podświadomie przyciągam ludzi zlewających mnie lub nielubiących za ... nic? za moje istnienie?

Hmm a dlaczego uważasz, że ludzie Cię nie lubią?
Ja myślę, że to jest taki instynkt - i już wielokrotnie to zaobserwowałam - że ludzie wyczuwając "słabszą" od siebie osobę jeszcze bardziej próbują jej dopiec. Taka eliminacja słabszego ogniwa...
Zastanawiam się czemu czujesz się bezwartościowa? Znajdź w sobie to co masz unikalnego, czego inni nie mają i wykorzystaj to na swoją korzyść. Ten świat jest niestety nieraz tak chamski, że trzeba się rozpychać łokciami, inaczej nikt Cię nie zauważy. Napisałaś na forum, a to już wiele, idź dalej a wierzę, że zmienisz w sobie to co chcesz.

Niektórzy ludzie mnie nie lubią, a inni nie zwracają uwagi, bo widać po mnie brak pewności siebie. Jestem widocznie spięta i ma smutny wyraz twarzy. Do tego nie mam odwagi żeby do kogokolwiek się odezwać, chociażby udawać pogodną, od razu plącze mi się język i jeszcze bardziej się denerwuję. Często z tego powodu, w poprzednich latach (zwłaszcza szkoła) miałam nieprzyjemność bycia wyśmianą nie przez to co powiedziałam, ale przez to jak wyglądałam i się zachowuję. To jakaś blokada emocjonalna, wychodzę z domu i automatycznie napada mnie ten klimat "gorszości".

A czuję się bezwartościowa, bo w dzieciństwie, to, że czegoś nie potrafię, jestem gorsza i inna od reszty to były najbardziej wytykane mi cechy. Jak poszłam do szkoły, zaczęłam sama znajdywać powody do dobijania się, bo nie znałam innego schematu myślenia.
Próbuję od jakiegoś czasu obserwować swoje reakcje a mniej się nakręcać, ale świadomość, że ludzie mogą mnie ocenić tak jak ludzie z przeszłości zawsze powoduje, że negatywne emocje mnie przygniatają i nie mam motywacji do zmian. ;/

Musisz znalezc dobrego psychologa..To co sie z Toba dzieje jest glebiej zakorzenione. Moze miec konsekwencje w depresji. A ludzie zawsze szukali slabszych od siebie po to, zeby sie dowartosciowac, poczuc kawalek wladzy.. Itd. Slabe to, ale taki Ten Swiat. Wszystkiego dobrego, pozdrawiam cieplo.

Nie Ty pierwsza, nie ostatnia - niestety.
Kompleksy, zwłaszcza te "pielęgnowane" od dzieciaka wywieraja przeogromny wpływ na zycie, postepowanie człowieka. Niby wiesz, że przeszłośc odeszła,że niesłusznie Cie oceniaja, ze znaczysz więcej i możesz więcej niż Ci mówiono, ale...
To siedzi głeboko, niby jedno słowo, głupi, mało znaczący dla wypowiadającego komentarz względem Ciebie, ale w głowie siedzi całe zycie.
Standard, milion pozytywnych słów przegrywa z tym jednym krytycznym
Ja tam nie wiem, czy potrzebujesz psychologa, czy poradzisz sobie sama (pomoc na pewno nie zaszkodzi), ale powiem jedno - z kompleksami mozna walczyc.
Nie jest to łatwe, wymaga mega pracy nad samym sobą, walki o siebie, siły w nie poddawaniu się zwątpieniu, które co i rusz powraca.
Ale warto, naprawdę warto.
Nawet jesli początkowo trzeba czasem udawać, że jest dobrze wtedy, kiedy będzie bardzo źle.
Nawet jesli w chwilach kryzysu, kiedy najchętniej schowałabyś się pod ziemię trzeba zacisnąć zęby i iść dalej, znowuż udając, ze nie boli, nie rusza.
Warto, bo robisz to dla siebie, dla jedynej osoby, z która musisz "użerać się" całe zycie i przed która nie uciekniesz...

A obgadywacze ?
Współczucie, jedyne co rodzi się we mnie na myśl o tego typu osobach.
Biedni, nieszczęsliwi ludzie, którzy nie mają własnego zycia, dlatego tak chetnie wbijają się w życia innych.
Radość daje im fakt, że moga kogoś obgadać, skrytykować. Zapomniec na chwile o własnej niedoskonałości.
Wiesz, podobnoż najczeciej krytykuje się u innych to, czego nie akceptuje się w sobie.
Pomyśl o tym, kiedy przyjdzie Ci chęc krytykowania innych, albo kiedy ktoś skrytykuje, czy obgada Ciebie.

Życie jest za krótkie, by spedzić je całe na nużaniu sę w kompleksach.
Dystans.
Recepta na wszystko.
Postaraj się, a zobaczysz, że mozna

Pzdr.

Moze Ci to pomoże :

Pochodze z rozbitej rodziny i to tzw marginesu społecznego ( pijaki itp). Wychowywała mnie babcia i nieważne , ze tu było czysto i bezpiecznie, ale w jakiej dzielnicy, bez modnych ubrań , zawsze po kimś.
Zawsze czułam się brzydka , na dodatek byłam grubsza od rówieśniczek. Wydawało mi się, ze jestem gorsza, ze się ze mnie smieja i obgadują. Kiedyś trafiłam na kogos kto mi powiedział, ze jestem piękna bo mam piękna duszę i własciwie dlaczego przejmuję sie tym co mówia i powiedza inni ?
Zastanowiłam sie nad tym i w sumie doszłam do wniosku, ze faktycznie to przecież jest moje życie i co mnei obchodza inni. Chce skakac na spadochronie to skocze by późnioej nie załowac , ze tego nie zrobiłamm. Lubię chodzić w mini to chodze i nieważne , ze mam grube nogi co mnei obchodzi, ze komuś sie niepodoba grunt, ze mi tak. Zaczełam się usmiechac do ludzi nawet do tych obgadującyh tylko, ze do nich się nei usmiechałam , był to raczej usmeich ironii i politowania, bo ja żyję jak chce a oni na pokaz, bo ja robię co chce a oni się boja robić to co by chcieli bo co inni powiedza. Zdałam sobie sprawe, ze jestm lepsza o tyle , ze ja przeżywam swoje życie a oni wegetują. Pomogło mi to

Moze powinnas zaczac żyć dla siebei nie dla innych. Robić to co lubisz i jak chcesz. Zobaczysz odrazu odzyjesz a co najwazneijsze przyciągniesz do siebie ludzi takich jak ty , kßórzy żyją a nei wegetują.
Trzymam za Ciebie kciuki i nei daj się

A ja Ci powiem, że kiedyś byłam bardzo nieśmiałą osobą i też miewałam takie problemy jak ty. Ale! Mnie to bolało i jeszcze bardziej się zamykałam w sobie, bo się tym przejmowałam. Zawsze się znajdzie ktoś, kto będzie próbował udowodnić, że jest lepszy, ładniejszy, bogatszy itd itp, ale nie ma potrzeby tym się przejmować. Ja sobie robiłam takie ćwiczenia: stawałam przed lustrem i gadałam ze sobą - tak właśnie gadałam. Wymyślałam sobie różne sytuacje i próbowałam "nauczyć" się w nich zachować - z perspektywy czasu mi to pomogło, poza tym właśnie bardzo ważne jest znalezienie w sobie tego czegoś, co podoba się samej w Tobie. Nie ma ludzi, którzy są w każdej sytuacji do bani, albo nic nie ma w nich ładnego - to tylko jest brak dostrzegania tego w sobie i sugerowanie się zachowaniem czy słowami jakiś durni, którzy kosztem kogoś się dowartościowują. Może udaj się tez do psychologa, on pomoże ci wyłonić z siebie to co najcenniejsze, albo pokaże jak masz sama to robić. Dla dowartościowania siebie samej (nie znam Cię, więc podaje przykłady:)) zmień fryzurę (każda kobieta czuję się ładniej i lepiej po takiej zmianie), umaluj się, może zmień w ogóle image? Nie masz nic do stracenia przecież:) Spróbuj zawalczyć o siebie i swoje dobre samopoczucie. Korzystaj z życia. Usuń te negatywne myśli i zastąp je innymi - tymi dobrymi. Rób to co lubisz robić. Lubisz tańczyć - zapisz się na kurs - tam masz kontakt z ludźmi co jest bardzo ważne, aby nauczyć się z nimi współżyć (takie rzucanie się na głęboką wodę czasem bardziej pomaga). Nieśmiałość nie jest chorobą nieuleczalną, ale coś co siedzi Ci w głowie i trzeba to zmienić, a żeby zmienić musisz iść tam, gdzie jest centrum tych "niepowodzeń"