Moja Bajka

Nie którzy mówią o to nie moja bajka... Bajki z dzieciństwa odgrywają dużą rolę i mają wpływ jak to życie się toczy, są w pewien sposób wytycznymi.
Kto czytał "Biegnącą z Wilkami " doskonale wie o co mi chodzi.
Dziś ja napisałam swoją bajkę, aby się uwolnić i zakończyć. Pisałam jak dusza dyktowała, wiec nie chodzi o rym, ( choć dla mnie rytm ma ). Forum jest anonimowe więc mi łatwiej

Polecam napisanie swojej bajki. Mam nadzieję że Wasze też przeczytam.

Czarna róża.
W czarnym domu, w mrocznym lesie przyszła na świat najstarsza córka.
Ojciec liczył na syna , więc nie przejawiała go duma. Mała chorowała , odtrącana , źle karmiona ale przez duchy błogosławiona. Matka w czarnej chuście nad nią się pochylała i ją bezwiednie otruwała.
Miała babcie Pająka. Babcia w nocy na oknie ją sadzała , uwagę odwracała i do ust ze słowami programowała. Za babcie , za dziadka, za ciocie i wujka , za tatę i mamę i siostry i braci aby nie chorowali.
Więc mała łykała i odruchowo brudy i syfy innych wchłaniała.
Minęły lata, i choć śpiącą królewną też była, w grocie z kryształów się regenerowała. Czy książę się pojawił ? W śnie przyszedł i dał dech życia i po cichu nic nie zauważywszy przebudziła się czarownica.
Czarownica już wiedziała, lecz nikomu nie ufała, cicha, wycofana lecz sen swój miała.
Chata w lesie,w Pani Księżyc zakochana, swoich duchowych przyjaciół w oku zawsze miała.
I tak czekała , aż czar prysł i zwinął się krzyż. I w sercu nowy dom , jasny bogaty pełny przestrzeni otwarty również na dary i kwiaty. I ciemny las , gdzie bali się światła, rozbłysnął migocząc się, nagrobek pojawił się :

Tu leży zmarła księżniczka i te które się nimi nie stały, tu leży kopciuszek obdarty na śmieciach wychowany. Żyła , umarła i ziemia matka ją pokryła.

I kiedy przez las idzie młode dziewczę , światłem księżyca prowadzone. I słyszy zew wilków, strzegącym tajemnicy pewnej istoty życia. Podchodzi z uśmiechem , łza spływa .
A grób w różach o krwawych cieniach opływa .