moj dziadek...:)

kurcze najbardziej to mi utkwily w pamieci wyjazdy do dziadka na wies... i to jak nas potem odwozil do przystanku wozem zaprzegnietym w kobylke... i zapach siana i obornika... no nic nie poradze..ale to nadal czuje... z dziadek zawsze byl.. a potem umarl... od kilku lat jak jest mi zle , jak mam jakies trudne sprawy... ide do niego na grob...i siedze mysle, rozmawiam wspominam.... placze...i nigdy ,ale to nigdy nie wrocilam do domu bez nadzieji... nie wiem jakim codem cos sie rozjasnia... wpada jakis pomysl... latwiej podejmuje decyzje... sluszna... wierze,ze bliscy sa bliski nas... i wiele moga pomoc bo wiedza wiecej juz od nas...hehe

Ja również bardzo tęsknię za moim dziadkiem.był dla mnie jak ojciec(bo mój prawdziwy ojciec wogóle się mną nie interesował)...bardzo przeżyłam jego śmierć.nie ma dnia w którym o nim nie myślę.nie mogę sobie darować tego,że mnie przy nim nie było gdy umierał(nie było mnie wtedy w Polsce).parę razy w tygodniu chodze na grób,chociaż wiem że go tam nie ma,ale rozmawiam z nim wtedy i wiem,że mnie słyszy...pomaga mi to bardzo...to on mnie nauczył jazdy na rowerze,zabierał wszędzie że sobą jak było to tylko możliwe.to od niego dostałam pierwsza lalkę barbie...najpiękniejsze wspomnienia z dzieciństwa wiąże właśnie z nim...już 7lat minęło od jego śmierci a ja tak ogromnie tęsknię...DZIEKUJE CI ZA TWA TROSKE I MILOSC DZIADKU...nie mogę się doczekać spotkania po tamtej stronie.do zobaczenia

Kształt mojej podróży z moimi przyjaciółmi sprawia, że czuję się dobrze.