heloł.- lepiej później niż później.

Tak, własnie zauważyłam, że jest dział 'przywitaj się', więc się witam c;

Tutaj jestem Nikotyna chociaż w tym realnym życiu mówią na mnie Daria. Troche nie wiem co napisać, bo raczej nie mówie o sobie - przynajmniej tak publicznie.

Niedawno, na początku września nastąpiła we mnie ogromna przemiana. Wcześniej, jeszcze przed wakacjami, miałam okres dwóch ponurych lat 'depresji' oraz beznadziejnego związku. Postawiłam sobie cel: jeśli do 28 czerwca nic się nie zmieni to się zabije. I w ten, przed podaną datą w moje życie wparowały tak, kolokwialnie się wyrażając, pojebane sytuacje, że myślałam że jest gorzej. Jednak co wtedy wyglądało na kompletną katastrofe, w rzeczywistości było początkiem mojego wybawienia, min. zakończył się mój toksyczny związek.
Zaczęły się wakacje, ja zaczęłam sie na nowo budować, chociaż konstrukcja nadal była chwiejna. Zastanawiałam sie czemu Wszechświat tak nade mną czuwa (to nie był pierwszy raz kiedy nie pozwolił mi zginąć) i jak bardzo mogę nagiąć jego cierpliwość. Eksperymentowałam z niebezpiecznymi sytuacjami, prowokowałam je. Stawałam na brzegu wieżowca rozkładając ręce, wręcz wisiałam nad rzeką Ren czy przez barierkę balkonu. Wszystko po to by sprawdzić co jeszcze moge zrobić.
Wtedy czułam pewną satysfakcję ze spoglądania w otchłań, bo kiedy patrzysz w otchłań, otchłań patrzy również na ciebie, a ja ten wzrok czułam.

Cały czas potrzebowałam kogoś kto by mi powiedział, że miałam racje, że wiedziałam, że mam ufać sobie, a nie słuchać innych.
To wszystko trwało do początku września, kiedy to pojechałam na impreze do pewnego M. z Holandii poznanego jak jechałam stopem. Człowiek o tak wspaniałej pewnej osobowości - bardzo inspirujący.
Tam poznałam jego przyjaciela Szamana, który dał mi właśnie to czego tak bardzo pragnęłam. W przeciągu tygodnia zmieniłam się z pesymistycznej dziewki w silną optymistkę która wie, że teraz jej zadaniem jest pomóc jej, w pierw, przyjaciołom, a potem iść dalej.
Kiedy wróciłam, byłam tak naładowana energią, że w pewnym monencie było to troche przerażające. Byłam jak na LSD, porafiłam zrobić wszystko. Gasiłam obraz mając otwarte oczy, odbierałam ich rozmowy (ludzi byli jak odbiorniki radiowe), kiedy chciałam się wyciszyć, słyszałam najgłośniejszą cisze w życiu.
Teraz sie to uspokoiło - i sie ciesze, musze aktualnie skupić sie na paru sprawach w moim życiu.

No to chyba na tyle. Ale się rozpisałam. :33

o-o, jeszcze chciałam dodać, że jesteście pierwszym formu na którym chce zagrzać miejsca. Na prawdę ładnie tu u was!

Witaj Daria milo ze chcesz z nam pobyc nawiasem mowiac to podoba mi sie Twoj nick

witaj wśród nas )

Witaj, cieszymy się że możemy Cię gościć

mi również jest tu bardzo miło i dziękuje za pochwałę nicku c::

Ja również Cię witam