Dzieci widzą duchy

Mój synek całkiem niedawno, mając 2 latka, powiedział mi któregoś dnia (byliśmy wtedy sami w domu), że na korytarzu siedzi Pan w kapeluszu. W pierwszej chwili pomyślałam, że ktoś się włamał, włosy stanęły mi dęba i nie miałam odwagi spojrzeć w miejsce, które wskazywał synek. Ale musiałam w końcu przejść przez korytarz żeby zrobić małemu jedzenie. Zamknęłam oczy i przebiegłam przez korytarz rozpalając jednocześnie wszędzie światła. Synek wtedy spojrzał w to miejsce i powiedział, że już Pana nie ma. Do końca dnia siedziałam jak na szpilkach.... wiele osób mówi, że na pewno syn kogoś widział, choć zdarzyło się, że sceptycy wmawiali mi, że to tylko jego bujna wyobraźnia. Ja jednak jestem przekonana, że jakiegoś Pana on widział. Nie wiem tylko zupełnie kim był ten Pan...i czemu siedział na korytarzu w kapeluszu

Łaaaa! Aż mnie ciarki przeszły!
Ciekawe to jest, że małe dzieci jeszcze widzą duchy, aurę, a później już nie...

Witam,

podpowiem, chodzi o "specjalizację" mózgu, za młodu dzieci posiadają znacznie więcej połączeń pomiędzy neuronami, te połączenia są w miarę słabe a z postępem wieku i nauki używane połączenia nabierają na sile, nieużywane słabną w myśl zasady obniżenia entropii i strat energii, przez co niektóre zdolności słabną, inne nabierają na sile.

A w prostym tłumaczeniu, dzieci przestają widzieć aurę, duchy i takie tam bo z tego wyrastają.

Pozdrawiam,
Auegamma

Dziękuję za wyjaśnienie, nie wiedziałam jak to się fachowo nazywa.
Rzeczywiście całe wydarzenie mało przyjemne...szczególnie jeśli nie możemy potwierdzić co dziecko naprawdę widziało.
Synek się nie bał, jedynie wstydził, bo spoglądając na korytarz odskakiwał i chował się nieśmiało za mnie.